Dlaczego zamieszczamy na naszej stronie kilka wydarzeń, z barwnej i bogatej historii powstawania naturalnych metod planowania rodziny? Odpowiedź jest prosta. Chcemy pokazać Wam, że NPR tworzyli ludzie z pasją, będący jednocześnie doskonałymi specjalistami w swojej dziedzinie. Natura odsłaniała przed nimi stopniowo prawdę o kobiecym ciele, rytmie i zasadach jego funkcjonowania. Zachwyceni biologią kobiety i mężczyzny, dokonali przełomowych odkryć, z których bogactwa korzysta dzisiejsza medycyna.
Ok. 2000 lat p.n.e. największą płodność przypisywano od 12 do 15 dnia cyklu.
W 1672 roku, holenderski lekarz i anatom, Régnier de Graaf odkrył komórkę jajową.
W 1677 roku, holenderski przyrodnik, Antonie van Leeuwehock obserwuje po raz pierwszy plemnik pod mikroskopem.
W 1826 roku, rosyjski biolog Karl Ernst von Baer odkrył komórkę jajową, a rok później w 1827 roku odkrył przebieg zapłodnienia.
W 1855 roku, Tyler Smith stwierdza, że obecność śluzu szyjkowego ułatwia poczęcie dziecka. Fakt ten zapomniano na ok. sto lat.
W 1876 roku, lekarka Mary Jacobi otrzymała nagrodę Harvardu za pierwszą rozprawę o zmianach temperatury czasie cyklu.
W 1905 roku, holenderski ginekolog Theodor van de Velde opisał dwufazowy przebieg temperatury w cyklu kobiecym oraz podał prawidłowy sposób pomiaru.
W 1923 roku, japoński ginekolog Kisuaku Ogino opublikował w swoim kraju pracę dotyczącą owulacji, gdzie jako przypuszczalny termin owulacji określił 12-16 dni przed miesiączką. Jego prace do Europy dotarły w 1930 roku.
W 1927 roku, Theodor van de Velde postawił hipotezę, że dwufazowy przebieg temperatury w cyklu kobiecym ma związek z owulacją i ciałkiem żółtym. Odkrył, że wzrost temperatury ciała kobiety jest spowodowany powstaniem ciałka żółtego po owulacji.
W 1929 roku, austriacki ginekolog Hermann Knaus opublikował wyniki badań patofizjologicznych, na podstawie których doszedł do wniosku, że owulacja przypada na 15 dni przed miesiączką.
Od 1930 roku, niemiecki ksiądz Wilhelm Hillenbrand w ramach duszpasterskich porad małżeńskich, uczył pomiaru podstawowej temperatury ciała kobiety, u których nie sprawdzała się metoda Knausa. Współpracował z Knausem i Döringiem otrzymując tytuł ojca metody termicznej.
W 1932 roku, Harvey i Croquett uznali fazę wyższej temperatury za okres niepłodny.
W 1947 roku, Barton udowadnia, że współżycie w 3 i 4 dniu wyższej temperatury nie prowadzi do poczęcia dziecka.
W 1947 roku, szwajcarski ginekolog R. F. Vollmann opublikował opracowanie o metodzie termicznej pt. Płodność i wykres temperatury kobiety. Była to pierwsza publikacja zawierająca reguły metody termicznej dla użytkowników.
W 1948 roku, dr Edward Keefe rozpoczął produkcję termometrów płodności „ovulindex” (dziś termometry owulacyjne), które na normalnej skali mają 2 stopnie Celsjusza.
W 1950 roku, niemiecki ginekolog Gerhard Karl Döring opisał po raz pierwszy sposób określania przedowulacyjnej fazy niepłodności na podstawie krzywej termicznej (reguła Döringa).
W 1963 roku, angielski neurolog John Marshall łączy metodę kalendarzykową z testem termicznym w wydanej przez siebie książce na temat metody obliczeniowo-termicznej.
Warto wspomnieć, że funkcją śluzu szyjkowego i jego właściwościami zaczęto interesować się od połowy XIX wieku.
W 1950 roku, dr Edward Keefe wykonał pierwszą fotografię śluzu szyjkowego, rozciągniętego między palcami.
W 1950 roku, w Norwegii ukazała się monografia na temat śluzu szyjkowego napisana przez P. Bergmana.
W 1976 roku, Erick Odeblad ogłosił odkrycie trzech odmian śluzu szyjkowego (G, L, S).
W latach 50-tych dr Edward Keefe polecał pacjentkom wykrywać śluz w okolicy szyjki macicy. W ten sposób kobiety oprócz śluzu zauważyły także otwieranie się ujścia kanału szyjki, zmiany w jej położeniu i konsystencji. W 1962 roku ukazała się jego praca Rozpoznanie dni możliwej płodności za pomocą samoobserwacji szyjki macicy.
W 1952 roku, austriacki ginekolog Józef Rötzer rozpoczął badania nad naturalnym planowaniem rodziny. Początkowo zajmował się metodą termiczną. Po kilku miesiącach żona zwróciła mu uwagę na wydzielanie się śluzu, tworzy w ten sposób w 1965 roku pierwszą metodę objawowo-termiczną.
W 1957 roku, holenderski położnik Jan Gerhard Hendrik Holt wydał książkę o metodzie termicznej, zwanej od jego nazwiska metodą Holta.
W 1966 roku, australijski neurolog John Billings odkrywa metodę obserwacji śluzu szyjkowego.
W 1966 roku, Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wydała raport potwierdzający skuteczność metod naturalnych.
W 1968 roku, papież Paweł VI opublikował encyklikę Humanae Vitae zobowiązującą katolickie małżeństwa do stosowania zasad Naturalnego Planowania Rodziny.
W 1971 roku, John Billings wydał swój pierwszy atlas na temat metody owulacyjnej, zwanej od jego nazwiska metodą Billings’a, która polega na obserwacji i interpretacji objawu śluzu szyjkowego.
W 1973 roku, polski zakonnik Jan Mucharski, pod pseudonimem Paul Thyma, opublikował w Anglii zasady metody objawowo-termicznej “podwójnej kontroli”, nazywanej również metodą angielską.
W 1975 roku, powstała Międzynarodowa Federacja Popierania Życia Rodzinnego (IFFLP).
W 1977 roku, angielscy lekarze John Kelly i Anna Flynn założyli w Queen Elizabeth Birmingham Maternity Hospital Stowarzyszenie Nauczycieli NPR, promujące metodę objawowo-termiczną podwójnego sprawdzenia.
W 1977 roku, powstała Światowa Organizacja Owulacyjnej Metody Billings’a (WOOMB) z siedzibą w Australii.
Około 1978 roku (koniec lat 70-tych), polski ginekolog Teresa Kramarek opracowała własną metodę objawowo-termiczną zwaną metodą polską.
W 1979 roku, Józef Rötzer wydał książkę pt. Naturalna Regulacja Poczęć – w języku niemieckim, doczekała się ona 23 wydań.
W 1988 roku WHO potwierdza skuteczność i zaleca LAM jako wstępną metodę rozpoznawania płodności po porodzie.
W 1989 roku w Polsce, na wzór angielskiego Stowarzyszenia Nauczycieli NPR, powstało Polskie Stowarzyszenie Nauczycieli NPR (PSNNPR) propagujące metodę wielowskaźnikową (podwójnego sprawdzenia).
W 1992 roku, w Polsce powstała Liga Małżeństwo Małżeństwu (LMM) szerząca metodę objawowo-termiczną wg Kippleyów.
W 2001 roku, powstało Stowarzyszenie Miłość i Odpowiedzialność, które zrzesza nauczycieli i instruktorów Naturalnego Planowania Rodziny wg metody polskiej opracowanej przez dr Teresę Kramarek.
W 1996 roku, powstał Europejski Instytut Edukacji Rodzinnej (IEEF/EIFLE), który organizuje coroczne konferencje na temat NPR. Jego członkami są dwa polskie stowarzyszenia: INER i PSNNPR.
W 1993 roku, Minister Zdrowia powołuje Krajowy Zespół Promocji Naturalnego Planowania Rodziny. Zarządzenie aktualizujące ukazało się w 2001 roku i w 2006 roku.